Moeten we gewelddadige videospelletjes verbieden?

Weerstand tegen vernieuwing

Ze vergiftigen de geest en bederven de moraal van de jongeren. De jongeren zitten hun tijd te verdoen op banken onder­gedompeld in gevaarlijke fantasie­werelden. Romans ontvingen deze kritiek in de 18de eeuw, als ouderen spraken over de invloed van nieuwe media op jonge mensen. Vandaag lijkt het idee dat romans jonge mensen kunnen beschadigen nogal gek. Over 100 jaar kijken we op precies dezelfde wijze naar de critici die nu met hun vingers staan te wijzen naar videospelletjes omdat de spelletjes de jeugd aanzetten tot geweld. De critici en zelfs ministers pleiten voor een algeheel verbod van gewelddadige spelletjes. Dat gaat veel te ver.

Cyclus

Kritiek op computerspelletjes is slechts het laatste voorbeeld van de neiging om nieuwe en onbekende vormen van ontspanning te demoniseren. In 1816 werd walsen, een dansvorm, veroordeeld als een dodelijke besmettelijke ziekte die vrije seks aanmoedigde. In 1910 werden films bestempeld als “de duivel in eigen persoon, het einde van de sociale contacten”. In 1950 werd van de rock ‘n’ roll muziek gezegd dat het jonge mensen veranderd in volgelingen van de duivel. Stripboeken kregen in dezelfde tijd de schuld dat ze van kinderen drugsverslaafden en misdadigers maakten. In alle gevallen is het patroon hetzelfde: jonge mensen pakken een nieuwe manier van ontspanning op. Ouderen kennen de nieuwe vorm niet en bedenken allerlei bezwaren en bezweringen om het ‘kwaad af te wenden. De jonge mensen worden ouder en het nieuwe medium wordt geaccepteerd. Hierna komt een andere vernieuwing en de cyclus begint weer opnieuw.

Ouderen en geen kinderen

De oppositie tegen videospelletjes stoelt op de veronderstelling dat de meeste gamers kinderen zijn. In werkelijkheid is 2/3 van de spelers boven de 18 en de gemiddelde leeftijd van een speler is 30 jaar. De aanname dat de meeste gamers kind zijn, leidt tot een dubbele standaard. Gewelddadige films zijn toegestaan en zijn ongeschikt voor kinderen. Hiervoor hebben we een filmkeuring. Voor spelletjes hanteren we echter andere regels.

Interactief leidt niet tot geweld

Zijn spelletjes niet anders omdat ze interactief zijn? Het is waar dat de videospelletjes de spelers opwinden of agressief maken, maar dat geldt voor vele sporten ook. We hebben geen enkel bewijs dat het langdurig spelen van videospelletjes leidt tot lang termijn agressie. Misdadigers blijken soms gamers te zijn, maar aangezien de helft van de bevolking videospelletjes speelt, is dat heel normaal.

Een groot onderzoek over een 10 jaar concludeerde in 2020 dat dat adolescenten, die op jonge leeftijd veel gewelddadige videogames speelden, later in hun leven niet agressiever gedrag vertoonden dan degenen die op jonge leeftijd minder of geen uren aan gewelddadige videogames speelden.

Keurmerk

Videospelletjes moeten een leeftijdskenmerk krijgen net zobals films. Winkeliers mogen geen ongeschikte videospelletjes verkopen aan minderjarigen net zo min als films voor volwassenen. Aangezien ouders de meeste spelletjes kopen, is de beste manier om kinderen weg te houden bij ongeschikt materiaal het onderwijzen van niet-spelende ouders. Niet alle videospelletjes zijn geschikt voor kinderen, net als films.

Bronnen:

• The Economist, 20 januari 2007: Don't shoot the massenger.
• Sarah M. Coyne and Laura Stockdale (2020) Growing Up with Grand Theft Auto: A 10-Year Study of Longitudinal Growth of Violent Video Game Play in Adolescents

Datum laatste wijziging 4 januari 2021.

Did you see an error? Mail us. We are grateful to you.